خلاصه کلام برای اونایی که حال ندارن تا تهش بخونن به زبان ساده یعنی اینکه یک کیس دارید و میتونید روی اون چند تا ویندوز یا هر سیستم عامل دیگه رو نصب کنید.
البته بستگی به توان سخت افزاری داره یعنی اگر سیستم عامل یا همون ویندوزی که میخواهید روی کامپیوترتون نصب کنید، مثلا به سه تا cpu و 2 تا رم احتیاج داشته باشه و سخت افزار کامپیوتر شما 15 تا cpu و 10 تا رم داشته باشه میشه روی اون کامپیوتر پنج تا ویندوز به صورت همزمان داشته باشیم.
اما چطور میشه این ویندوز ها یا سیستم عامل ها را دید؟
قطعا شما 5 مانیتور لازم ندارید، معمولا یا remote desktop (وصل شدن از راه دور) یا از طریق کنسول نرم افزار های مدیریت سیستم های مجازی.

حالا این مجازی سازی به چه دردی می خوره؟
وقتی قراره چند تا سیستم عامل داشته باشیم ( چند تا ویندوز) و روی هر ویندوز یک نرم افزار نصب کنیم، مثلا یک سیستم برای حسابداری، یک سیستم برای مدیریت ارتباط با مشتری، یک سیستم برای مدیریت کاربران و یک سیستم برای نرم افزار حضور غیاب و غیره …
به جای اینکه برای هر برنامه یک کیس بخریم همه ویندوز ها را (نه همه برنامه ها را) روی یک کیس نصب می کنیم.
معمولا ویندوز های مجازی نسخه سرور هستند مثلا سرور 2008 یا 2012 البته میشه ویندوز 7،8 یا 10 یا لینوکس هم نصب کرد، اما سیستم عامل هایی که به صورت مجازی نصب و راه‌اندازی میشه معمولاً کاربر باهاش کاری نداره و به عنوان سرور شناخته میشه، مثلا روی اون نرم افزار حسابداری نصب میشه و روی کامپیوتر باقی کاربر ها یه قسمتی از نرم افزار حسابداری نصب میشه که اطلاعاتش رو از سرور میگیره
پس لزومی نیست به سرور یک مانیتور وصل باشه یا کسی پاش بشینه.
سیستم های مجازی ساز رو شرکت های مختلف طراحی کرده‌اند، ما از نرم افزار های شرکت vmware برای مقیاس بزرگ و مایکروسافت برای مقیاس کوچک استفاده میکنیم.
پیشنهاد شرکت های سازنده اینه که اگر قصد راه اندازی 50 – 500 سیستم مجازی را دارید به سراغ نرم افزار مجازی ساز vmware که ESXi نام دارد بروید و اگر قصد راه اندازی 20 -50 سیستم عامل مجازی را دارید از نرم افزار مجازی ساز مایکروسافت که Hyper-V نام دارد.